| Volle maan (06-12-2011) |
Vanwege medicijngebruik krijgt mijn lichaam steeds meer een andere vorm. Vooral meer vorm. Als ik het positief uitdruk noem ik het voluptueus, maar sommige mensen, vooral zij die mij lang niet gezien hebben, noemen het gewoon dik. Dat zijn niet de aardigste mensen. Aardige mensen zeggen: het staat je goed hoor, mooi rond is niet lelijk. En je blijft toch gewoon die leuke Pauline? Dat doet mij goed, want het is wel wennen als je er in een paar maanden tijd ineens anders uit gaat zien. Vooral vanwege het feit dat ik er geen invloed op heb. Ik kan stoppen met eten, en extreem gaan sporten om te proberen op gewicht te blijven. Maar of het leven daar leuker van wordt?
Mijn kledingkast raakt steeds leger, en het kledingdepot van het Leger des Heils steeds voller. Met weemoed neem ik afscheid van frisse korte truitjes, en van favoriete vestjes waarvan ik de knopen niet meer dicht krijg. De rits van mijn feestrok wil niet meer, evenals de gulp van een fijne paarse ribbroek. Ik gooi meer weg dan ik financieel gezien kan aanvullen. Het is een tantaluskwelling om in mijn favoriete kledingzaak tussen de getailleerde vesten iets te vinden dat mij afslankt. Dat wil zeggen, keus genoeg, maar het is onbetaalbaar.
Een andere bijwerking van het medicijn wordt in de bijsluiter omschreven als |
|
|
